Wat leuk dat je mijn website hebt gevonden. Ik zal me even aan je voorstellen.

Ik ben Brenda, geboren in 1972, Ik woon met mijn man, 2 super leuke volwassen miden in de Bollenstreek, in Noordwijkerhout.

Wij hebben 2 katten, Sir Tank een Main Coon en Bentley een halve Main Coon. Ook wonen Saartje en Kaia bij ons, 2 hele leuke lieve Australian Shepherds.

In memorandum zijn mijn aller liefste, knapste paard, mijn soulmate Just a Minute, aka Juppy en mijn lieve, meest trouwe knappe vriendin Bindi, onze 1e Aussie.

Al mijn leven lang heb ik dieren om me heen, de liefde en eerlijkheid die je van ze krijgt is zo onvoorwaardelijk, maar dat hoef ik jou denk ik niet uit te leggen. 

Mijn 1e kennismaking met een paard was toen ik nog maar 3 jaar was. Met mijn ouders wandelend door het bos zagen we een man op een groot wit paard, nee het was niet Sinterklaas met Americo helaas,  door het bos rijden, en zo klein als ik was rende ik er achter aan dat ik met het paardje mee wilde. Mijn ouders hebben me opgetild en bij die man voorop het paard gezet en toen zijn we een stukje gaan rijden. Sindsdien heb ik last van het paardenvirus. Ik moest en zou op paardrijden, en toen ik de juiste leeftijd had mocht ik eindelijk gaan leren paardrijden bij de manege. Ik heb daar de basis dingen geleerd, zoals stappen, draven, galopperen, sturen en niet geheel onbelangrijk waar de rem zat.

Ik was 12 toen Prince in mijn leven kwam, mijn 1e eigen pony, een New Forrest x Arabier van 1,48 m hoog. Net 3 maanden onder het zadel, hij wist dus net zoveel als ik. Samen met Prince, en mijn instructeur Ed v.d. Meij, mijn gourou, zijn we Z-dressuur geworden. Prince is voor een symbolische prijs naar Marieke gegaan waar hij nog een heel mooie leeftijd van 31 jaar haalde.

Ik stond op een boerderij, heel toevallig heeft de boer ook nog een leuke zoon wat mijn vriendje werd en later mijn man, en mijn schoonvader deed ook wel eens een veulentje fokken. Zo werd mijn ventje, Just a Minute aka Jup, geboren op 21 januari 1991.

Mijn eerste ontmoeting met hem was een heel bijzonder gevoel, een gevoel van herkenning en verbinding. Ik wist op dat moment dat liefde op het eerste gezicht echt bestond. Zodoende heb ik hem ook van mijn schoonvader gekocht.

Jup is ruim 28 jaar in mijn leven geweest. We hebben zo onwijs veel meegemaakt, vele wedstrijden gereden, uiteindelijk ZZ-Licht dressuur. We hebben gecrosst, gesprongen, 4-tal gereden. Met het kampioens 4-tal mochten we ook starten op Jumping Amsterdam, zeg maar een pennymeisjesdroom die uitkwam.

Op 04-10-2019, ja dierendag, heb ik het aller moeilijkste besluit moeten nemen om hem te laten gaan, hij was klaar hier, een lang een prachtig leven, waarvan de laatste 8 jaar met pensioen 24/7 buiten en onbeperkt eten met zijn senioren maatjes. Een heftige tijd voel verdriet en loslaten. Kids opvangen, die niet beter wisten of Jup was in hun leven, alsof ze hun grote broer verloren...zo voelde dat echt.

Met Jup had/heb ik altijd een hele bijzondere verbinding en die voel ik nog steeds. Hij is altijd wel in de buurt en zorgt dat ik de juiste keuzes maak. Als ik met mijn honden op t strand loop voel ik regelmatig een duw in me rug, dan weet ik dat hij er ook is.